بـاز شـکسـته دل منـم بـار دهـد کریـم اگـر
سوی حجازپرکشم – خانه ی مجتبی– سحر

" تـاب بنـفشه می دهد طره مشک سای او "
من که ز تاب رفته ام نام حَسن چو رفته در-

نیمه ی مـاه عـاشقی ، نی شـکنم شـکر برم
مـاه مـنیـرِ عـشـق را کــاش بـیـافـتـدم نـظـر

" او که نشسته در نظر من به کجا نظر کنم "
دور نبــوده او کـه شـد غـایت روحم از سفر

طـلعت ماهِ روی او جلوه ی روی مصطفی
بس که شبیه بوده است خُلق ِپسر به آن پدر

تا به تو دل سپرده ام رو به کسی نمی کنم
محضر ِ آفتاب نـیست جـای درخشش قـمـر

بیـت ِنهـایـی غـزل بـار دهــد کـریــم اگــر
می روم و نمی رود حال و هوای او زِ سر